kirukkals.com

Love is an acid!
When you would make
    good products out of it,
I had only known
    to burn my hands with it...!

Love what you feel...!

I've never loved -
    to hate my feelings!
Nor have I hated -
    to love my feelings...! :)

கண்டதும் காதல் - 2

உறக்கத்தைக் கொடுத்து

    அதில் நல்ல கனவைக் கொடுத்து

அதைக் கெடுக்க

    பகலையும் கொடுத்துவிட்டான்...!

இரவானாலும் பகலானாலும் -

    என் மனம் மட்டும்

உன்னை  உரைத்துக்கொண்டேயிருக்கும் -

    மரணம் அதைத் தீண்டும் வரை...!

நீயும் அவனும் சேர்வதில்லை

    என்று தானே சொல்லமுடியும்...!

நினைவுகளையும் அழித்துவிடு

   என்றுரைக்க அவனாலேயே முடியவில்லையே...!  

வாழ்க்கையின் ஒரு

     அத்தியாயமாய் மட்டுமே நீ வந்தாய்!

வராமலே இருந்திருக்கலாம் என்று நினைக்கக்கூட

    மனம் துணியவில்லை -

எல்லா பக்கங்களிலும் இணைத்துப்பார்க்க மட்டும்

    ஏனோ துடிக்கிறது...!

நீயிருந்தால் -

    சொந்தம் இருக்கவில்லை...!

சொந்தமிருக்கும்பொழுது -

   நீ இங்கில்லை...!

சொந்தமும் நீயும்

    சேர்ந்திருக்க மட்டும் -

ஏனோ யாரும் நினைக்கவில்லை...!

கண்டதும் காதலில்லை!

    சிலநாள் பழகியபோதும் தெரியவில்லை....!

நீ என்னைக்கு காதலிக்கிறான் என்றபோது கூட

    வெறுமையாய்த்தானே சிரித்தேன்...

நீ இல்லாத நேரங்களில் -

    ஏங்கித் தவித்தபோதும் உணரவில்லை...!

நேற்றோ...! இன்றோ...!

     என்று உணர்ந்தேன் இத்தனையும்...!

சொல்லி வருவதில்லை -

    நீ சொல்லியும் எனக்கு வரவில்லை...!

கண்டு மலர்வதில்லை -

    உனைக்கண்டதால் மட்டுமே மலரவில்லை...!

[வார்த்தைகள் தொய்ந்து போனாலும் உணர்வுகள் தொடரும்...]

கண்டதும் காதல்!

கண்டதும் காதல் என்றனர் -

    பைத்தியம் என்றேன் நான்!

சிலநாள் உடனிருந்ததில் பிறந்தது என்றனர் -

    அது நட்பென்றேன் நான்!

பலநாள் சந்தித்து தெளிந்தேன் என்றனர் -

    இத்தனை காலம் உணராமல், இன்று மட்டும் ஏனென்றேன் நான்!

அத்தனையும் விளக்கத் தெரிந்திருந்த நான் -

    இன்று எனக்கே புரியாத புதிராய்!

என்னுள் தான் எத்தனை மாற்றங்கள் -

    பல ஏமாற்றங்களுக்குப் பின்னும்!

நானிருக்கும் நிலையென்ன?

    கொண்ட மாற்றம் தான் என்ன?

தனிமையில் யோசித்தேன் - 

    இன்று தனிமையை ரசிக்கிறேன்!

ஏனிந்த மாற்றம் ?

    எந்த வகையில் மாற்றம்?

இல்லை, எப்பொழுது தான் மாறினேன்!

பாஷை புரிந்தாலும் - 

    சில  வார்த்தைகள் மட்டும் -

இன்னும் புரியாத புதிராய்!

மற்றவர் சொன்னபோதெல்லாம்

    மாயையென்று சிரித்தேன்!

 இனி, என்னைக்கண்டும் பலர் சிரிப்பார்!

யாரும் சொன்னபோதும் நம்பவில்லை  -

இன்று உணர்கிறேன்...

தனிமை எத்தனை சுகமென்று!

 தனிமை குளிர்கின்றது...

    சுடவும் செய்கின்றது...!

தனிமையில் சென்று சிரிக்கிறேன் -

    அழவும் செய்கின்றேன்...!

தானாய் சிரித்தவர்களை

    முட்டாள் என்றேன் -

இப்போதெல்லாம்,

   பாதிநேரம் சிரிக்க மட்டுமே செய்கிறேன் --

    -- மீதி நேரம் அழவும் செய்கிறேன்...!

  

நீயின்றி நானில்லை என்று -

    உரக்கக்கூறத் துடிக்கிறேன் நான்!

நீயும் அவனும் சேர்வதெ இல்லையென்று -

    எப்பொழுதோ எழுதிவிட்டான் அவன்!

[தொடரும்...]

All in the morning!

Sundays are most welcome by most of us, yet, all I feel is distress and frustration, of having to do nothing! Don’t get me wrong! I’m not someone who has stricken away everything in her to-do list! It’s just that Sundays, or for that matter, weekends, remind me of my loneliness, worse than other days!

There’s so much I could do, yet, all I could feel is a sense of void, as if I can’t think of anything to do, anywhere to go to or anyone to talk to. Worse sometimes that I wouldn’t even know what to think of, which room I should stay in, do I watch TV or do something with my laptop, or merely continue to wonder what to do! It hurts so much sometimes, that I’d just want to cry.

Yet I can’t do ‘cause that could hurt my parents even more. I can’t stand to see their faces drowning in misery already, can’t make it any worse for them. Feel like something is choking my throat, I wanna cry yet I can’t… I wanna scream yet can’t even open my mouth!

All I can even afford to do hide from my parents and cry out silently…

Why am I here!?

So here I’m finally, after years of attempting to ignore the idea of actually blogging! Not that I’m good at writing or anything, but just wanted to be able to pour out my feelings -- hopes, likes, dislikes, wishes and most of all continue to express my “what I used to be” aspects, without waiting for a listener to be around. Oh, have you guys heard of “I used to be…” syndrome, if not, then here you go!! I have so much of this syndrome that I end up using “I used to be like this or that”, or “I never used to be what I’m today” phrases  atleast few times every day!